Ey Sevdiğim Bir Gün Bana Yâr Demedin

“Yâr Demedin” bir Yavuz Top türküsü… Ezgisiyle sözleri bütünleşen sitem dolu bir türkü… Görmezden gelinen nahif bir âşığın kırmaktan korkarcasına söylediği bir sitem…

Ey sevdiğim bir gün bana
Yâr demedin yâr demedin
Gece gündüz tenhalarda
Ağlayanım var demedin

İnsanı, söylenenler kadar söylenmeyenler de yaralar. Sevgili, bir gün olsun âşığa “yâr” dememiştir. Sitem kaçınılmaz olur bu durumda “yâr” demeyen, “Ağlayanım var.” demeyen sevgiliye. Sevip de karşılığını görememek acıdır. Bunu sevilen değil, sevilmeyen bilir. Tenhalarda ağlayıp da sorulmayan çok daha iyi bilir.

Seni sevmek suç mu bana
Ağlıyorum yana yana
Bir melhem verip yarama
Sür demedin sür demedin

Seni sevmeyen birine, “Seni sevmek suç mu bana?” diye sormak suç değil ama yük… Ağır yük hem de…

Bir gün bana gül demedin
Gözyaşımı sil demedin
Bir ömür koştum peşinden
Gel demedin gel demedin

Bir gün olsun âşığa “Gül.” dememiş bir sevgili var. Peşinden koşulan ama “Gel.” demeyen, yaraya merhem olmayan bir sevgilidir bu. Acımasız, ateşin gözlerinden (Ebu Leheb) farksız.

Erotomonik, karşısındakinin kendisini sevdiğini ama bunu kendisine belli etmediğine dair sanrılar yaşar. “Dr.Clerambault Sendromu” dedikleri bu olsa gerek.

Âşık, yapması gerekenden bihaber… Unutmayı denemiyor, yollara düşmüyor. “Çıkam dağlara, dağlara.” demiyor. Ayla Kutlu, “Unutmak, bazen yeni başlangıçlar için gereklidir. Yeni bir sayfa açmak, eski sayfaları yırtıp atmak kadar radikal bir adım olabilir.” der oysa.

Âşık seviyor, sevgilisinin de bu sevgiye katılmasını istiyor. İlahi âşık!

“Yani sen elmayı seviyorsun diye
Elmanın da seni sevmesi şart mı?” (Nazım Hikmet)