Bir Malatya türküsü “Al Yeşil Giyinmiş Geline Bakın”… İnsanı yürekten vuran hüzünlü, sessiz bir çığlık… Türkü, sevdiği kadın başkasıyla evlenen bir erkeğin ağzıyla yakılmış. Genç adama yanıyor insan. Zaten insan olmak da başkasının acısını hissetmekle başlamaz mı?
Güzel, boylu poslu, allar yeşiller giyinen sevdiği kız başkasıyla evleniyor. Gel de dayan, gel de avazlı olma.
Al yeşil geyinmiş (anam) geline bakın,
Salınıp giden o (yavrum) boyuna bakın.
Ak gerdan altına (yavrum) gülleri takın,
Ben sarmadım saran kollar murat almasın.
Kanadından vurulmuş kuş gibi bakıp durmak ama uçamamak… Beli kırık yılan gibi kendi etrafında ha bire dönmek ama akıp gidememek… Yoksul bir gencin ağlaması ağırdır.
Büyük bir beddua var dördüncü dizede. Sevdiğine kendi değil de başkasının sarılmasını kaldıramıyor genç adam. Çare yok, acı çok… Beddua ederek sevdiğini sarandan intikam alıyor. Bir ah’ın, kocaman çaresizliğin bedduasıdır bu.
Beddua yoksulun adaletidir.
Kendi hakkı olan sevgilinin başkasıyla evlendirilmesini kime şikâyet edebilir ki? Olmayan adaleti beddua olduracaktır(!) Beddua ile ceza kesiyor sevdiğini alan kişiye. Doğu toplumlarında kimsesi olmayan, yoksul, savunmasız insanların silahıdır beddua.
“Ben sarmadım, saran kollar murat almasın!”
Haykırmayan bir beddua! Ben gibi olasın demek… Kalıplaşmış beddualara benzemiyor. İnce, derin bir sızısı var. Ölümün, kanın olmadığı ama daha etkileyici bir beddua… Sesiz, sızısı olan bir çığlık.
Sevgili öylesine güzeldir ki artık mal mülke gereksinmesi yoktur. Onun güzelliği tüm zenginliklere bedeldir:
“Bu güzellik sende (yavrum) malı neylersin?”
İşte bu güzellikteki sevgiliyi saran başka kollar murat almasın! Genç adam saramamışsa kimse sarmasın onu.
Pak da pas da insanda saklı…
Sen paksın genç adam. Sessizliğinle en güzel yanıtı vereceksin. Yoksulluğa değil ama muradını gözünde bırakanları yok say. “Haklı olma gereksinimi, sıradan insanlara özgüdür.” der Albert Camus.
Bu nedenle işte,
“Suskunluk, aşağılamanın en iyi anlatım biçimidir.” (Bernard Shaw)
Güzel bir yorum olmuş Numan Bey. Romalı düşünür Seneca der ki:”Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir.”