Arami Çığlık

Arami Çığlık

Ben öleyim
Dağıtan kim haksızlığı?

Bülbül de mutsuz ifşa olup dile düşeli
Bu nedenle kuşlar telef Attar’da
Ahları var onların da boşuna uçmaları günler boyunca
Bir bir okuna divanda kıran giren kuşlar hikâyatı
Heybem değirmen kapısında, ellerim bütün çocuklar
Varlığımız hiç bizim ne Gılgamış ne Odisseia
Kalemi kırıla bizi anmadan yazan destancıların da

Süryani bir annede Arami çığlık İsa’dan kalma:
“Eli, Eli, lama şevaktani!”

Bir insandan daha fazla o anneler içini döküp ağlarken
Adsız otlar arasında kumların yarıp çıkan çelimsiz bir kaynakta
Su içmez memeleri irin dolu hiçbir anne çocuklar yıkanıp gömülmeden.

Dağıtan kim bu haksızlığı reva görüp Doğu’ya
Elini çekse Batı
Aşkından utanmayacak har bülbül
İnsanlıktan biz de.

Evlat acısı çeke onlar da, demem
Anneler çocuk öldürmez.