Onca soğuğa, ustura gibi kesen rüzgâra
Ve güneşin harına karşı
Kırlarda, çalı diplerinde yaban otları yaşar
Kimsesiz, en çok da sahipsiz…
Yeşilini yaksa da soğuk, kurutsa da güneş
O küllerinden var olur.
Itır kokulu ve bir sardunya vefası
Eli değince saçlarıma aklıma insan olmak gelir.
Bir elinde gurbet, bir elinde kitap
Gezer yaban otları.
Sevmek için başka saçları
Ve aklına insan olmak gelsin diye çocukların.
Ah, sardunya vefalı, ıtır kokulu yaban otları
Kimsesizliğin diğer adı!
Yansa başka coğrafyalarda boy atar.
Bir elinde kitap, bir elinde gurbet
“İlk dersimiz” insanlık
O köy senin, bu kasaba benim
Beklentisiz ve kimsesiz…
En çok da sahipsizliktir öğretmen…
Ece Ayhan’ın şiirleri geldi aklıma sevgili Numan. Devrik cümlelerin ve İkinci Yeni’nin şairi bir şiirini şöyle bitiriyor: “Bütün öğrenciler,sana çocuk bayramlarında zarfsız kuşlar gönderecekler.”
Şiire devam sevgili Numan…
Erhan Karakahya
Okuduğum en güzel şiirlerden. Gözlerim doldu. Çok duygulandım.
A.Deniz