Yârim Senden Ayrılalı

Sözler Kul Âşık’a ait, 8’li hece ölçüsüyle yazılmış. Bestesini Âşık Daimi’nin ya da Yavuz Top’un yaptığı söyleniyor.

Yârim senden ayrılalı
Hayli zaman oldu gel gel
Bak gözümden akan yaşa
Abı revan oldu gel gel

Terk edip giden bir sevgilinin ardından âşık çok ağlar, çok dara düşer. O, her türlü özveride bulunmuş, sevgilinin çevresinde dönüp durmuştur. Olmayınca olmuyor, sevgili yüz vermez âşığa. Gözyaşları akarsu olmuş akmaktadır.

Böyle m’olur küsüp gitmek
Seni seveni terk etmek
Haram oldu yemek içmek
İşim figan oldu gel gel”

Sitem ediyor âşık küsüp giden sevgiliye. Terk edilmenin acısı yürekte bukağıdır. Yemeden, içmeden kesilen, inleyen biridir artık o.

Kul Âşık ever varmaya
Halinden haber sormaya
Yetiş namazım kılmaya
Seni seven öldü gel gel

Kul Âşık acele (ever) eder, sevgiliden haber almak ister ama acımasız sevgilinin umurunda değildir bu. “Ölmekteyim, bari namazımı kılmaya gel, seni orada göreyim.” diyen âşık var karşımızda.

Kahraman, monomit kuramına ters düşer. Aşk yolculuğunun sonucunda sevgiliye kavuşmaz, ödüllendirilmez. Batı’nın eskicil kahramanları, bizim türkü kahramanlarına benzemiyor hiç. Onlar, çıktıkları yolun bitiminde çektikleri çilenin karşılığında ödüllendirilirken türkü kahramanları, yolculuk sonucunda ödül şöyle dursun; türküler de olmasaydı unutulup gideceklerdi. Bu kahramanların tek sermayeleri, kişiliklerinden kaynaklanan insan kalabilme özellikleridir. Âşığın onca acıya gark olmuşken sevgiliyi hâlâ bir bütün olarak görmesi de tuhaf!

Doğu toplumlarında sevgili üzülmesin, sevgili kırılmasın, diye çırpınan erkek, aşkın kamburu olarak bataklığa saplanır. Nereden bakılırsa bakılsın hastalıklı bir aşktır bu! Aşkta acı çeken ve acı çektiren var. Acıdan zevk almak mazoşizm ise acı çektiren de sadist olmalı.

Biten ilişkide âşıklardan biri, diğerinin mutluluğu için kendini paralıyorsa bu, “iyi niyeti” aşan saflıktır.

“Başkalarını bir bütün halinde tutabilmek için kendinizi paramparça etmeyin.” (Konfüçyüs)