Gül Solar Gözlerimde
Ne zaman anımsasam o günleri
Bir çift gül solar gözlerimde
Ne zaman kuş yavruları görsem
Kanadı kırık
Onlar sanıp ürperirim
Kocaman kırmızı gözleriyle
Bakakaldılar kelepçelerimize
Son gülücüklerini gördüm o an
Son gülücükleriydi gözlerinde
Donan
Her görüşme gününde onlar
Tel örgülere asılı birer çiçektiler
Postalların altında çimen
Boynu bükük büyüyen
Gelinciktiler
Yasaklara takılırdı ellerim
Okşayamazdım hasretimi
Okşayamazdım ellerim yanardı
Yettiğince nefesim koklardım
İkisi de uzaktan gül kokardı
Tenleri gül kokardı yüzleri hüzün
Ve yüzleri bir acılar harmanı
Fırtınalarla sallanırdı kirpikleri
Birer domdom kurşunuydu
Tel örgülere takılı gözleri
Umutla bakardım yüzlerine
Haydi derdim içimden bir gülümse
Bin takla atardım tel üstünde
Gül pembesi dudaklarına
Bir gülücük konsun diye
Konmazdı
Dudaklarında pembe gülücükler
Hiçbir zaman olmazdı
Eylül fırtınasıydı gülücüklerini çalan
Gözlerindeki kurşun bakışlar
Ondandı
Nice yıllar geçti
Hasretin hüküm sürdüğü
Aylardan bilmem kaçıncı
Eylüldü
Onlar halen tel örgülere takılı
Birer gonca güldü
Ne zaman anımsasam o günleri
Koklayacak kadar yakın
Dokunamayacak kadar uzak
Bir çift gül solar gözlerimde